creatief met badmuts (herh)

TROEP OP DE STOEP

Wat een geluk dat ik vorig jaar, na mijn bericht van 8 februari 2007, mijn eigen tip opgevolgd heb. Ik ben beschermd. Er is me namelijk iets vreemd overkomen, waarbij dit me handig van pas had kunnen komen. (Her)Lees eerst het bericht van 8 februari 2007.

Hebt u soms ook het gevoel dat u niet echt past in deze wereld? Dat u soms een beetje gek bent? Dat uw gedachten niet pararel lopen met de meeste van uw medemensen? De verklaring ligt voor de hand: aliens sturen uw brein met hun buitenaardse invloeden.

Maar niet gepanikeerd, u kan uw eigen afweerhelm bouwen zodanig dat u weer perfect kan meedraaien in deze wereld. Hoe meer hem u draagt hoe beter u beschermd bent.

Gebruiksaanwijzing vindt u hier

En lees hieronder het relaas van de jongste feiten:

Een tweetal maand geleden vond ik een tag op mijn voetpad (zie foto). Een metalen pin met fluo oranje verf omcirkeld . Het oranje kringetje is ondertussen wat afgesleten maar de pin is nog duidelijk te zien. Nu is dat natuurlijk niet mijn voetpad, maar gewoon de gemeentestoep, maar het was net voor mijn tuinpad. Dus de aanwijzingen waren duidelijk. Men viseerde mij.

Ik sloeg er niet echt acht meer op, maar hield mijn badmuts klaar, je weet maar nooit. Een aantal dagen geleden kreeg ik echter onderstaande vreemde boodschap in mijn mailbox.

WARNING!
WE TAGGE YOU ONE
OF WORLD’S MOST IMPORTANT BLOGGERS.
BEWARE! SATELLITE SPYING!
AS LONG AS NOT PUT ADS ON BLOG, WE YOU DANGEROUS SIGNALS!

Abominabel Engels. Was dat een aanwijzing? Het is inderdaad wel zo dat ik om de haverklap aanbiedingen krijg om voor grof geld reclame op deze blog te zetten, maar mijn principes weerhouden mij hiervan. Maar van wie kwam dan deze vreemde bedreiging? Ik had nog geen advertenties doorgekregen van Aliens om te verwittigen dat ze in peace onderweg waren of van pakweg Russische ambtenaren om het beeld van Poetin op te krikken. Wie had me gevonden? En vooral, wie houdt me in het oog?

Maar zie, vrijdag jl. kwam het verlossende antwoord bij Feyten en Fillet. Ik ben blijkbaar niet de enige blogger die last had van troep op de stoep. Bij mij had de tag enkel een ietwat andere vorm, maar tja, dat heb je met wereldbloggers. Wat een opluchting. Het was maar reclame.

Tot nader order ben ik nog niet ontvoerd door een ruimteschip en heb ik nog geen buitenaardse stof in mijn bloed. En het gaat nog altijd goed met mij. (Dit geheel in tegenstelling tot de vrouw van Spinvis.)

 

 

mij gemist?

Nu is het welletjes met mijn abominabele reclameboodschappen van de laatste dagen. Net of ik kan niet beter.

Ik heb niet stilgezeten de afgelopen maand, wat had u gedacht. In de gerderloze tijd heb ik mijn dagen gevuld met het aanspreken van mijn talrijke vrienden BV’s en BC‘s (collega’s) en het mailen naar nog bekendere kameraden en kennissen in het buitenland. Met de vraag of ze wilden meewerken aan mijn nieuw blogproject.

Mijn goede vriendin Nathalie had me toevertrouwd dat de bloghype echt wel over was en dat bloggen helemaal passé zou zijn in 2008, maar dat nog niet iedereen dat besefte en als ik het stil hield zouden de meesten dat ook nog niet door hebben. Om mij te plezieren was zij zelfs bereid de resultaten van haar onderzoeken te verdoezelen en deze belangrijke maatschappelijke evolutie nog niet door te spelen aan de media.

Mijn buddy’s/beroemdheden verklaarden zeer enthousiast te zijn over mijn idee om al mijn blogstukjes van vorig jaar te herhalen. Dit geheel in aansluiting op de herhalingstrend van 2007, die nog lang niet over is. Meer zelfs, die zich nog een lange tijd zal doorzetten met al de nieuwe technologieën die nog op de markt komen, aldus Nathalie. Mijn voorstel was dat zij, als sterren, een keuze zouden maken over wat zij persoonlijk mijn allerbeste blogstukje vonden van 2007 (ja, zij hebben allen massaal mijn blog gevolgd) en dit te becommentariëren. Wat hen getroffen heeft, wat hen bijgebleven is, waar ze iets uit geleerd hebben, wat hen verder geholpen heeft in hun BV-schap en/of carrière.

De reacties waren massaal.

Ik heb alles de afgelopen maand voor u en voor de goede gang van zaken en geheel in aansluiting op mijn georganiseerde, ordelijke en perfectionischtische persoonlijkheid in chronologische volgorde gezet. Op 1 januari 2008 te beginnen met logje van 1 januari 2007 – met commentaar – enzovoort.

Nathalie verzekerde me nog dat ik al die moeite niet hoefde te doen. Ze onthulde me dat een geheim onderzoek van de gezamenlijke tv-zenders uitgewezen had dat 99% van de tv-kijkers niet besefte dat ze naar een heruitzending aan het kijken waren, en dat dit dus vast en zeker ook zo zou zijn met blogstukjes. Ze stelde me zelfs voor om schaamteloos mijn logjes van 2007 te kopieëren en die te publiceren op dezelfde dag in 2008, “niemand die het zou merken”, suggereerde ze.

Maar daar doe ik niet aan mee. Dat ligt niet in mijn aard. Open en eerlijk, zo ben ik. Dus, vanaf morgen krijgt u hier, geheel in primeur, de film van mijn blogjaar 2007. Niet alle driehonderdzevenendertig stukjes konden becommentarieerd worden, maar in dat geval laat ik u een blik werpen in mijn mailbox.

Nergens anders verkrijgbaar. Nergens anders te lezen. Nergens anders vertoond. En u hoeft niet eens een abonnement te nemen.

Mijn dierbare vriend Sediq, superster in Afghanistan en ver daarbuiten, bijt de spits af. Hij stuurde mij een nummer, speciaal geschreven
om mijn blog te promoten in zijn land.
“Gerda de blogster met haar vele gerdernissen”
Vertaling te verkrijgen op aanvraag.

HELP – adoptiemoeder gezocht voor mijn zoon!

Ik wil mijn zoon afstaan voor adoptie. Hij is in aanbieding én het is een buitenkans. Veel werk heb je er niet meer aan. Dat is al opgvoed en wel. Ik kan er niet van klagen.

Dat is proper. Proper in al zijn dingen. Proper in ’t spreken en proper in ’ t schrijven. Proper van aangezicht, voeten en handen. En proper van ogen, neus en tanden*.

Dat is op zijn eigen. Dat is zelfstandig. Toen dat geval zes was trok dat al alleen naar de bibliotheek waar hii de bibliothecaris aankooptips gaf. Dat zette op zijn negende de ambtenaar van de jeugddienst op zijn plaats toen ze een spellingsfout maakte bij het uitschriijven van zijn Grabbelpas. Dat ging alleen stage-aanvragen doen en solliciteren, dati s wat anders dan dat jong grut van tegenwoordig dat hun moeder meeneemt tot aan de receptie of voor de deur met de auto afgezet wordt.

Dat laat u gerust. Ge moet er niet naar om zien. Dat woont al tien jaar alleen en wast zelf zijn onderbroeken en kousen en de rest. En strijkt zijn eigen hemden. En dat komt u nooit lastigvallen in ’t weekend of mee aan tafel schuiven. Ge zijt gerust. Ge ziet hem niet, dat belt niet of niks.

Ik toch moet ik dat niet meer hebben, dat ding. En ge ziet, eigenlijk is’t gewoon een formaliteit. Noem hem uw zoon, laat hij u zijn moeder noemen en laat dat op papier zetten en ’t is genoeg. Een beetje zoals Foster Parents, maar dan zonder dat ge geld moet geven, want een eigen inkomen heeft hij ook. En ge kunt u een beetje een tweede Madonna of Angela Jolie wanen, én trendy, ‘ tis namelijk in, adopteren, maar dan zonder de lasten.

Dus, wie hem wil hebben mag me mailen. (En hem ook want vanzelfsprekend zal hij ook zijin gedacht kwijtwillen over u.)

“Als hij de perfecte zoon is, waarom wil je hem dan afstaan” zal u zich waarschijnlijk afvragen. Wel, ik ben dat beu. Beu dat ik mijn gedacht niet mag zeggen op zijn blog. Dat wordt namelijk niet-gedaan. Het mag niet. Verboden door de àndere afdeling van de blogpolitie, de BP5. Moeders en zonen, vaders en dochters, die elk hun blog hebben en af en toe eens linken naar elkaar en elkaar eens gelijk geven, dat is verboden.
Koppels wel. Dat mag. Dat is schoon. Dat is liefde.
Ik heb dat niet gewild hé dat jullie dat wisten. Terecht, want wie wil er nu geassocieerd worden met een dergelijk sujet. Maar. Jullie hebben er zelf naar gehengeld. Tot Sven uiteindelijk tot een openbare bekentenis overgegaan is en toegeven heeft dat ik zij moeder ben (voor hem geldt natuurlijk hetzelfde. Denkt u dat hij trots is op een oud grommelwijf?)

Dus, wanneer hij mijn zoon niet meer is, mag ik eindelijk ook mijn commentaren kwijt op zijn blog zonder dààr weer commentaar over te krijgen.

O, en onder ons gezegd en gezwegen, wist u trouwens dat ook mijn halfbroer (mijn vader heeft ons in de steek gelaten toen ik twee was), mijn dochterke dat ik afgestaan heb bij haar geboorte omdat ik nog maar veertien was, mijn nonkel langs moeders kant die in de politiek zit, mijn kozijntje die kan rijmen en dichten en mijn naar België uitgeweken Nederlands nichteke hun eigen blog hebben? U kwam er zeker al eens op bezoek!

En neen, ik ga u geen links geven om weer niet beschuldigd te worden van favoritisme en belangenvermenging. U kan het zelf wel uitvinden. ’ t Is niet moeilijk, ’t is heel gemakkelijk. En misschien vind vindt u nog een paar familieleden meer.’ t Zijn de blogs waar ik lovende commentaar geef, vleiende opmerkingen en positieve reacties.

*vrij naar Simon Van Beaumont 1574-1654

blogstudie door een niet genomineerde blogger in de categorie ” beste nieuwkomers”

MIJN MOTIVATIE

Aan wat leeft onder “de menschen” wil ik graag mijn steentje bijdragen. Ik moet me kunnen moeien of IK leef niet. En het leeft de laatste dagen. Onder de bloggers. De Clickx-verkiezing. Er wordt zelfs over “met modder gooien” en “door het slijk halen” geschreven. Wat een harde taal. Je vraagt je af wie er het meest wordt beroerd. De bloggers die niet genomineerd zijn of de bloggers die wel genomineerd zijn en er dan moeite mee hebben dat er ook “kritiek” komt.

Wat ik lees is algemene kritiek. Wat ik nog lees is ” ja zenne, mijn stem edde..” “Ik ken maar drie blogs van de genomineerden, dus ik heb voor één van die drie gestemd“. “‘t Een plezier is ’t ander waard“… Weinig gegronde “kritiek” dus, weinig neutrale commentaar, ik heb de indruk dat het stemmen gebeurt op basis van de persoon en niet van de blog an sich. Het enige interessante en “neutrale” wat ik tot nu toe gelezen heb is, hoe kan het ook anders, bij een familielid van mij – over genomineerde bloggers in de categorie “Beste persoonlijke blog”. *grijns*

Dus ALS ik me moei, wil ik me ook direct zorgvuldig en weloverwogen moeien. Ik heb de taak op mij genomen om ELKE blog die genomineerd is, aan een grondige studie te onderwerpen, er mijn “opbouwende” kritiek achter te laten en er een rapport over te maken. Het gaat hier namelijk over “een stem uitbrengen”, en dat doe ik nooit lichtzinnig!

Ik ken niemand van de genomineerden, ik ben onbevooroordeeld. Geen familie/vriendin/kennis/collega van. De meeste blogs kende ik en heb ik al eens bezocht of bezoek ik meermaals. Ik weet niet welke criteria Clickx hanteerde maar ik heb mijn eigen criteria vastgesteld. En ik wil ze u wèl communiceren. Duidelijkheid boven alles, dat bent u van mij gewoon.

MIJN CRITERIA

1. Gebruiksvriendelijkheid – Ik zie graag in één oogopslag wat er gepost is sinds de vorige keer dat ik er was en wat de reacties zijn. En het moet aangenaam voor de ogen zijn, dus geen minilettertype, geen “geroep”, geen schreeuwerige kleuren. Wat alinea’s er tussen, wat adempauze. (Ja, ik word al een dagje ouder.)

2. Lay-out – Heel belangrijk. Dat wil niet zeggen dat degenen met een eigen domeinnaam voordeel hebben tegenover degenen die hun blog lay-out uitlenen bij WordPress, Bloggen, skynetblogs etc. In dit geval hou ik rekening met de manier waarop ze omgaan met deze sjabloon weergaves. Ik hou van creativiteit. Van kunstzinnigheid. Van “iets aparts”. Af en toe een verrassend filmpje ertussen, met zorg uitgezocht. Een mooie foto. Een “prentje” om het wat op te fleuren. Sober en verzorgd. En ja, uitzicht is voor mij bijna zo belangrijk als inhoud. Ik zeg bijna, want een blog met de prachtigste lay-out maar zonder inhoud, daar heb ik ook niks aan.

3. Taalgebruik – Beoordeel ik streng. Verzorgde taal is zeer belangrijk voor mij. Blogs in verkavelingsvlaams, half-dialect, tussentaal, Gents, Thuis- en Familietaal kunnen voor mij écht niet. Tenzij het er helemaal over is natuurlijk en het de bedoeling is hierdoor een bepaalde sfeer (oilsjterse carnavalblog) of typetjes (Jèhan en Petrick!!) te creeëren. Of tenzij je Herman Brusselmans bent. De polemiek of deze taal nu kan of niet tegenwoordig en er een “Vlaamse taal” bestaat, doet er niet eens toe. Ik kàn het gewoon niet lezen, ik heb er geen plezier aan, ik gerder me enkel, net zomin als ik het kan horen. (behalve van mijn ouders en mijn eigen familie). Ik haak af.
Taal- en spellingsfouten wil ik door de vingers zien, omdat ik zelf weet hoe moeilijk onze taal is en ik er ook tegen zondig (vooral bij nacht en ontij), zelfs met de grootste aandacht die ik er aan besteed. Maar wanneer er sprake is van veel fouten zowel op taal- als op spellingsgebied, dan is de blog out voor mij. Woorden als “Dagdagelijks” en “kids” komen me de strot uit; “het kost duur” en “welk uur is het” kunnen écht niet!

4. Inhoud – Natuurlijk wil ik iets nieuws lezen; natuurlijk wil ik iets ànders lezen. Niet iets wat ik al in de krant las of op het nieuws zag, tenzij met een flinke dosis eigen inbreng. Een mening hebben is belangrijk. Een persoonlijkheid ook. Wanneer ik een tijdje een blog volg moet ik me kunnen een beeld vormen van iemand, of dat beeld nu correct is of niet. De bloggende persoon moet me spontaan voor de geest komen wanneer ik zijn/haar naam hoor/lees.
Zwangerschappen, kinderen, huisje-boompje-beestje verhalen interesseren me matig tot niet. Tenzij ze bijzonder grappig verteld worden of het gewoon over een niet-te-doene zotte familie gaat. (knettergek mag ook). Humor vind ik namelijk zéér belangrijk, zelfrelativering misschien zelfs nog meer. Er mag best wat met zichzelf gelachen worden. Maar buiten deze onderwerpen interesseert eigenlijk alles me (zie geetjes). Neen, ik lieg: voetbal en ski-avonturen, daar pas ik ook voor. Leer me iets! Themablogs vind ik ook interessant. (Politiek, cursiefjes, literatuur, natuur&tuin, reizen, muziek, etc…). Als er maar persoonlijkheid en eigen stijl uit spreekt.

5. Actie en reactie: een blog moet leven. Ik moet het gevoel hebben “ergens binnen te komen”, desnoods ongewenst. Het aantal “lezers” is GEEN criterium voor mij, want nergens is bepaald wat die cijfers/statistieken weergeven. Eén lezer die tien keer per dag terugkomt, zijn dat tien “bezoekers”? Tien artikels die gelezen worden door één lezer, zijn dat ook “tien” bezoekers. Zolang ik hier geen duidelijkheid over heb kan ik dit niet laten meetellen. Belangrijker vind ik de reacties. Veel, weinig, veelzeggend, nietszeggend. Reactie betekent dat je iemand aan het nadenken hebt gezet, dat je ze iets verrassend geboden hebt, dat je ze op stang gejaagd hebt, dat je een gevoelige snaar geraakt hebt, dat je posting een debat losweekt. Kortom, zoals ik het graag heb. Niet noodzakelijk hoeft daar nog een final reaction op te volgen van de gastheer/vrouw. En het minstens een paar keer per week updaten met nieuwe postings helpt ook om regelmatig terug te keren.

6. Lengte van de artikels – doet er niet toe, als het me interesseert lees ik hoedanook verder. (Dit punt is voornamelijk toegevoegd ingeval u mijn blog zou willen beoordelen aan de hand van mijn eigen criteria!) – En de eerste de beste grappenmaker die hieronder reageert dat lengte er wel toe doet en het in blogland vooral kort moet zijn, vliegt uit de klas! Je bent hier niet bij Goedele Liekens.

MIJN BESLUIT

Ik ben bezig met mijn ronde. Ik heb al twee genomineerden bezocht, bestudeerd en becommentarieerd in de rubriek “beste nieuwkomer”. Ik weet niet wanneer de laatste dag van de stemming is. En ik weet nog minder of ik zal rondgeraken tegen dan. Ik zal al blij zijn wanneer ik alle “nieuwkomers” met mijn bezoekje kunnen vereren heb en er mijn opbouwende kritiek kunnen achter laten heb.

Ik zal ze hier telkens updaten.

JURYRAPPORT

Ik bezocht vandaag:

Youth sentiment

Niets dan vuur

En ik ben mijn stem in deze categorie nog niet kwijt.

een uitzonderlijk grappig blogbericht

Vorige week in Levroux. Ik bevind me in een vakantiewoning omgeven door een privébos. Elke morgen in pyjama met jas erover een ochtenwandelingetje voor het ontbijt. Zomaar, gewoon in je eigen tuin, wat geweldig.

Ik ben een (semi) natuur- en tuinliefhebber en speur steeds naar nieuwe, onbekende planten. Ineens valt mijn oog op mooie planten die ik nog nooit eerder gezien heb. Prachtig gekrulde bladeren, tekening in het blad waarvan de kleur varieert van lichtgroen naar donkergroen, echt schitterend. Maar wat is het? Een soort onbekende hosta? Groeiwijze en bladvorming zijn identiek. Ja, het kan bijna niet anders. Alhoewel, alle hosta’s zijn aan het verwelken nu. Misschien een wintersoort waar ik nog nooit van gehoord heb? Spijtig genoeg geen tuinboeken of internet bij de hand om het op te zoeken maar mijn kennis moet volstaan. Hosta’s zijn uitzonderlijk gemakkelijk te delen, dus dat wordt vrijdagnamiddag graven en scheuren om een paar scheuten mee te nemen. (Geen paniek, verder in het bos staan er massa’s.)

Vrijdag, met een oude, botte schop met uitgeroeste gaten en zonder steel en een sikkel, het enige tuinmaterieel dat ik vond in het schuurtje, staan E. en ik gebogen over de “hosta’s”. In de loop van de week had ik twee koffieblikken en een plastiek bakje van fruit gespaard. Met veel moeite en zweet, de grond is heel hard, slagen we er in een beetje grond uit te halen. Wanneer ik de wortels zie wordt mijn vermoeden bevestigd, dit is zonder twijfel een hosta-soort. Het werk vordert moeizaam. Na een uurtje en bijna uitgeput van het gevecht met de oude schop, de sikkel en de weerbarstige grond, hebben we drie gevulde potjes met stekjes. Prachtig.

Deze voormiddag: om een beetje in conditie te komen na een lange periode van inactiviteit en herstel, hark ik wat bladeren bij elkaar in mijn tuin. In het bloemenperk zie ik van onder de bladeren ineens de hosta’s uit Frankrijk te voorschijn komen. “O wat lief”, denk ik, “E. heeft die geplant zonder mijn weten.” Maar direct daarna: “Hoe lief ik het ook vind, had hij dat nu even gezegd, want ze staan hier eigenlijk helemaal niet goed, ik wilde ze in mijn hostaveld.” “Maar heeft hij dat dan zondag al gedaan, want sindsdien is hij hier niet meer geweest? Ik heb hem helemaal niet weten in de tuin gaan.” Ik maak me er niet druk over, ik laat ze rusten met de bedoeling ze in het voorjaar te verplanten.

Ik stop na een half uurtje met harken en kom in mijn garage. Tot mijn verbazing zie ik daar de drie bakjes staan uit Frankrijk. Maar die zijn helemaal nog niet geplant! Terug naar het bloemenperk. Maar ja, dat zijn identiek dezelfde. Hoe kan dat nu?

Nu zijn hosta’s de laatste jaren in elk tuincentrum en in alle soorten en vormen te verkrijgen, maar ik ben er twintig jaar geleden, toen ik ze gezien had in een Nederlands blad, nog honderd kilometer ver voor gereden omdat ze hier totaal onbekend waren. Zelfs het tuincentrum waar ik regelmatig ga kende toen de naam nog niet. Om maar te zeggen dat ik in die vele jaren écht veel soorten leren kennen heb.

Ik loop nog wat verder de tuin in, kijk hier en daar onder het dikke bladerdek waar ik nog niet geharkt heb, en het staat vol. Dit is gewoon een nieuw onkruid! Hoe komt dat hier terecht?? Ja, vogels, zal wel, maar echt, deze plant heb ik nooit of nooit eerder gezien.

Kijk, en zo neemt de natuur ons telkens weer beet.

En E., wanneer je dit straks leest, ja, we hebben gewoon onkruid meegebracht uit Frankrijk.

(Ja, ik heb foto’s maar ik blijf maar sukkelen met het plaatsen van eigen beeldjes.)

van je familie moet je ’t hebben…

Ik moet waarschijnlijk de enige zijn: in mijn dressing hangen geen joggingpakken. Geen sportkleding meer sinds ik gestopt ben met lopen, geen legging, geen jeans. Ik hou er niet van. Thuis draag ik gemakkelijke wikkelkleedjes of losse rokjes of blijf gewoon dragen wat ik al de hele werkdag gedragen heb.

Met het vooruitzicht op vier weken recuperatie waarbij ik voornamelijk bed en bank moet houden, had ik echter besloten me een gemakkelijk zacht fluweel-achtig, blits en stijlvol huispakje/jogging/pyjama aan te schaffen. Multifunctioneel, je kan er even tot mee in de tuin, je kan er bezoek mee ontvangen en buitenshuis mag ik toch niet komen. Ondanks mijn afkeer voor deze “hiphop” uitrusting vond nog best te doen eens ik het effectief droeg. En wat een comfort al een hele week. Geen half uur voor de kleerkast.

Tot zoon op ziekenbezoek kwam vandaag.

“Moe!! Wat draag je nu????!!!!!” Vol afschuw.

“Wel, geweldig toch, lekker comfortabel, modieus. Vind je niet dat ik erg Madonna-like ben?”

Terwijl ik er een paar pasjes mee liep alsof ik me op de Parijse catwalk bevond, kreeg ik de bloednuchtere commentaar:

“Madonna? Eerder Edina die graag Madonna wil zijn…”

potten breken

“Zeg schat, heb ik je dat verhaal al verteld van Paul Pot?”

Out of the blue, zonder aanleiding, zomaar, schoot me ineens de succes-story te binnen van de eenvoudige gsm-verkoper, de winnaar van één of andere idolenwedstrijd en nu al bekend in heel Europa. Wie kent er hem nog niet?

E. dus, dat wist ik. E. interesseert zich niet in idolenprogramma’s, leest geen pulpblaadjes. E. weet niet wat zich in de muziek- en mediawereld afspeelt, behalve dat Brenner komt optreden in BOZAR en wanneer Philip Herreweghe een nieuwe CD uitheeft. E. leest libretto’s en biografieën, E. leest in De Standaard alleen de politieke en buitenlandse verslaggeving en in De Tijd de beursberichten. E. kijkt naar Kanaal Z en Russische films. E. weet niet wie Hans Otten is of Nathalia. En dat is niet uit snobisme. Het gaat bewonderenswaardig aan hem voorbij. Net of hij een soort goed-van-pas-komende oogkleppen draagt.

Maar omdat hij een kenner is wou ik nu toch wel eens weten wat hij dacht over de zangkwaliteiten van deze Paul, het nieuwe idool.

“Zeg schat, heb ik je dat verhaal al verteld van Pol Pot?”

Terwijl hij in alle rust in zijn potten stond te roeren, ik al een tijdje aan het lezen was en mijn huis in perfecte stilte gedompeld was. Even rustig en nuchter kwam het antwoord.

“Ik weet dat je alles aan iedereen wil leren en uitleggen, dat dat je enige ware roeping en zending in je leven is, maar ga je nu écht niet wat te ver?”

“Hoe, te vér? Ken je het dan, dat verhaal, dat verbaast me?!”

“Ja, natuurlijk, het zou nogal erg zijn dat ik Pol Pot en zijn Killing Fields niet kende, heel af en toe lees ik ook wel iets of vang ik eens iets op….!”

lily allen bekogeld met zaklampen en bedreigd met breinaalden

toet-bel-dring-blits-piep-tata

Radio 1 het is zeven uur het ochtendnieuws:

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* In Putte gingen twee mannen op de vuist. Er werd niemand gewond en er werden geen wapens gebruikt. Eén man werd geslagen met een zaklamp. De vechtpartij zou het gevolg geweest zijn van een verhitte discussie of Lily Allen nu wel of niet moet gedraaid worden op Radio1.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* In Brussel werd een man opgepakt na bedreiging van zijn collega’s met een banaan. Deze had hij gevonden in zijn brooddoos. Naar verluidt zou de man een zenuwinzinking nabij zijn door een hele week in de ochtendfile Lily Allen te moeten aanhoren op Radio 1.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* Op de lijnbus van Aalst naar Brussel werd een verwarde zeventiger aangetroffen in haar ochtendjas en met breinaalden. Volgens haar verklaringen zou ze op weg geweest zijn naar de Reyerslaan om Lily Allen te zoeken. Ze verkeerde in de mening dat de voor haar onbekende Lily Allen sinds maandag in de studio van Radio1 woonde. Voor het in het bezit zijn van de breinaalden kon ze geen steekhoudende verklaring geven.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* The Scabs met Guy Swinnen en Willy Willy houden vanavond een reünieconcert in de AB Brussel. Het openingsnummer wordt een cover van het veelgedraaide nummer “Smile” van Lily Allen. Ook de bisnummers zouden variaties hierop worden. Ze menen hiermee een breder publiek aan te spreken. Marktonderzoek heeft namelijk uitgewezen dat +35ers verzot zijn op Lily Allen. Zijzelf dachten dat het eerder Nelly Furtado zou geweest zijn. Deze komt echter slechts op de tweede plaats, gevolgd door Natalia Imbruglia en Regina Spector.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* Ronaldo kwam gisteren op bezoek bij dokter Martens in Brussel om zich te laten onderzoeken. Volgens onze bron zou dit echter een drogreden zijn en hoopte hij stiekem op een ontmoeting met Lily Allen. Jean Marie Pfaff had hem namelijk laten weten dat deze inderdaad sinds maandag in de studio van Radio1 woonde.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* Er raakte shokerend nieuws bekend over Lily Allen. We kunnen dit echter niet vermelden omdat we op Radio1 grote fans zijn van Lily Allen. Voor dit nieuws verwijzen wij u door naar de kranten.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

Tot zover het nieuws. En nu hoort u Lily Allen.

neen, u hebt dat dus niet….

U komt dus nooit in genante situaties, dat is nu wel gebleken uit de zo goed als geen reacties op mijn posting “hebt u dat nu ook?.

U staat niet aan een loket in Firenze waar u in uw beste Italiaans “due bigllietti per Imputata” (waarbij de “putata” veel luider dan de “im” klinkt) vraagt, en de loketbediende corrigeert je niet hartelijk lachend “Impruneta”? en er staat zeker geen hele rij achter je te grimmelen.(Waarom eigenlijk…?)

En neen, u vraagt niet op de eerste dag van een opleiding onder de middag aan tafel om het ijs te breken aan een medecursiste: “Wanneer moet je bevallen?” en u wordt niet doodgebliksemd met het antwoord “ik ben helemaal niet zwanger” en voor de rest van de cursus niet meer bekeken..

U vraagt ook niet op uw eerste werkdag aan je baas (die je wegens hoogdringendheid aan het helpen is!) wanneer geboekte vliegtuigticketten aangekomen zijn die met spoedkoerier naar de betreffende personen moeten omdat iedereen klaarstaat om naar Milaan te vertrekken, waar je het adres van Mijnheer Malpenza, (in je haast de eerste naam die je op het ticket ziet staan) kan vinden? (Gelukkig lang geleden maar ik vergeet dit nooit meer….)

En u replied per vergissing geen mail naar een Italiaanse klant die voor de zoveelste keer een lastige mail gestuurd heeft terwijl je die eigenlijk aan je baas wou doorsturen met erboven de opmerking: “Zie welke uitvlucht ze nu weer heeft, DE TRUT”, waarop zij dan weer à la minute vriendelijk antwoord: “Gerda, non capisco…?!”

U ontvangt geen vertegenwoordiger met een hartelijk “Goeiemiddag mijnheer Pannecouck” en blijft hem geen half uur lang aanspreken met “Zeker mijnheer Pannecouck, natuurlijk mijnheer Pannecouck, neen toch niet mijnheer Pannecouck, om dan later verslag uit te brengen aan je baas dat mijnheer Pannecouck langsgeweest is. Wie? Wel,mijnheer Pannecouck van firma xx. Ah, Mijnheer Paternoster, bedoel je!

En wat u zeker niet doet is minstens dertig keer schommelen met de handen aan beide kanten van de trapleuningen net of je zes bent om dan zeven trappen lager te springen en te merken dat de traphal (vanwaar je de benen goed kon zien hangen) die normaal leeg is toevallig vol zit met een stuk of dertig bezoekers….

En kent u die picknicktafels waar de banken vast aanhangen? Ik ben er zeker van dat mijn vriendin en ik de enige zijn die op een overvol terras in hartje Brussel omgewipt zijn met tafel en al toen de rest van het (ons onbekende) gezelschap opstond en de tafel verliet en het evenwicht verstoord werd (we hadden ons wegens plaatsgebrek op het hoekje van de bank bijgedrumd-get the picture?).

Voor de rest gaat het wel goed met mij…

herexamen Nederlands

Ik. Moet. Meer. Punten. Gebruiken. In. Mijn. Teksten.

Rode. Opmerking. Van. Meester. Sven. In. Mijn. Rapport.

Ik. Schrijf. Zoals. Ik. Spreek. Met. Te. Veel. Komma’s.

Zou. Hij. Dit. Bedoelen?