ooit was ik een ochtendmens

Al mijn hele leven lang ben ik vroeg uit de veren. Ook in het weekend. Zelfs in het weekend. Tegen acht uur ’s morgens had ik al het eten klaar voor ’s avonds, de keuken opgeruimd, was ik al gedoucht en had ik al een half uur voor mijn kleerkast gestaan. In het weekend had ik tegen 10 u al 10 km gelopen. Ook op vakantie, city-trips. Lang slapen was tijd verliezen.

De laatste twee jaar, wegens het steeds toenemende verkeer, zat ik zelfs vier dagen op vijf om half zeven in de wagen om de files voor te zijn, op weg naar het werk.

Overdag een uiltje knappen, dat was voor de oudjes en softies. En voor mijn zus. Onverdraaglijk vond ik het dat zij midden op de dag eender waar, eender wanneer, kon onverstoord in slaap vallen en een dutje doen. (Of stiekem jaloers?!)

Helaas. Ik heb het slapen ontdekt. Tot elf uur in de voormiddag. Een gat in de dag. Om twee uur in de namiddag. Om vijf uur in de namiddag. Om acht uur ’s avonds.

Het slapen in bed, meer specifiek. Hoe je ’s morgens wakker wordt en aan dat hoofdkussen plakt. Knus onder het warme dekbed, aan weerskanten een spinnende kat. Nog eens draaien, dieper de matras in. Opstaan? Neen, het dekbed nog wat hoger trekken. De ogen nog maar eens sluiten. En nog wat verder in dromenland verzinken.

Kent u dat gevoel? Zàlig!

(En neen, ik wil nooit meer gaan werken…)

fratelli d’italia, karaoke-versie!

Ik ben niet zo’n groepsmens. Ik ben geen fanaticus. En ik ben niet chauvinistisch.

Maar indien ik in Italië zou wonen zou ik het wel worden vrees ik. Alledrie.

De mooiste Nationale Hymne ter wereld in de mooiste taal ter wereld

Fratelli d’Italia L’Italia s’è desta, Dell’elmo di Scipio S’è cinta la testa. Dov’è la Vittoria? Le porga la chioma, Ché schiava di Roma Iddio la creò.	Stringiamoci a coorte, siam pronti alla morte. Siam pronti alla morte, l’Italia chiamò. Stringiamoci a coorte, siam pronti alla morte. Siam pronti alla morte, l’Italia chiamò!	Noi fummo da secoli Calpesti, derisi, Perché non siam popolo, Perché siam divisi. Raccolgaci un’unica Bandiera, una speme: Di fonderci insieme Già l’ora suonò.
Uniamoci, amiamoci, l’Unione, e l’amore Rivelano ai Popoli Le vie del Signore; Giuriamo far libero Il suolo natìo: Uniti per Dio Chi vincer ci può? Stringiamci a coorte Siam pronti alla morte L’Italia chiamò.	Dall’Alpi a Sicilia Dovunque è Legnano, Ogn’uom di Ferruccio Ha il core, ha la mano, I bimbi d’Italia Si chiaman Balilla, Il suon d’ogni squilla I Vespri suonò	Son giunchi che piegano Le spade vendute: Già l’Aquila d’Austria Le penne ha perdute. Il sangue d’Italia, Il sangue Polacco, Bevé, col cosacco, Ma il cor le bruciò. Stringiamci a coorte Siam pronti alla morte L’Italia chiamò

Broeders van Italië,
Italië is opgestaan.
Met de helm van Scipio
Het hoofd getooid
Waar is de overwinning?
Laat haar buigen;
Want als slaaf van Rome
is zij door God geschapen.

Sluit de rijen,
Wij zijn tot de dood bereid.
Wij zijn tot de dood bereid,
lItalië roept.
Sluit de rijen,
Wij zijn tot de dood bereid,
Wij zijn tot de dood
lItalië roept! Ja

Wij werden voor eeuwen
verschopt en vernederd,
Omdat wij geen volk waren,
Omdat wij verdeeld waren;
Laat ons samenkomen
onder één vaandel en één hoop;
het uur onzer eenheid;
heeft reeds geslagen.

Laat ons samenkomen en elkaar liefhebben;
De eenheid en de liefde
Openbaren aan het volk
het pad des Heeren:
Wij zweren te bevrijden
e grond van onze natie;
verenigd door God
Wie kan ons overwinnen?

Van de Alpen tot Sicilië
Legnano is overal
Alle mannen van Ferruccio:
Hebben een hart en een hand,
De kinderen van Italië
Noemen zich Balilla:
In ieder klokgelui
Weerklinken de (Siciliaanse) Vespers.

Zij zijn als riet dat weerbuigt,
Het zwaard van de huurlingen:
De Oostenrijkse adelaar
Heeft reeds zijn veren verloren.
Het bloed van Italië
en het bloed van de Polen
Heeft hij met de Kozakken gedronken
Maar het verbrandde zijn hart.

lily allen bekogeld met zaklampen en bedreigd met breinaalden

toet-bel-dring-blits-piep-tata

Radio 1 het is zeven uur het ochtendnieuws:

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* In Putte gingen twee mannen op de vuist. Er werd niemand gewond en er werden geen wapens gebruikt. Eén man werd geslagen met een zaklamp. De vechtpartij zou het gevolg geweest zijn van een verhitte discussie of Lily Allen nu wel of niet moet gedraaid worden op Radio1.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* In Brussel werd een man opgepakt na bedreiging van zijn collega’s met een banaan. Deze had hij gevonden in zijn brooddoos. Naar verluidt zou de man een zenuwinzinking nabij zijn door een hele week in de ochtendfile Lily Allen te moeten aanhoren op Radio 1.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* Op de lijnbus van Aalst naar Brussel werd een verwarde zeventiger aangetroffen in haar ochtendjas en met breinaalden. Volgens haar verklaringen zou ze op weg geweest zijn naar de Reyerslaan om Lily Allen te zoeken. Ze verkeerde in de mening dat de voor haar onbekende Lily Allen sinds maandag in de studio van Radio1 woonde. Voor het in het bezit zijn van de breinaalden kon ze geen steekhoudende verklaring geven.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* The Scabs met Guy Swinnen en Willy Willy houden vanavond een reünieconcert in de AB Brussel. Het openingsnummer wordt een cover van het veelgedraaide nummer “Smile” van Lily Allen. Ook de bisnummers zouden variaties hierop worden. Ze menen hiermee een breder publiek aan te spreken. Marktonderzoek heeft namelijk uitgewezen dat +35ers verzot zijn op Lily Allen. Zijzelf dachten dat het eerder Nelly Furtado zou geweest zijn. Deze komt echter slechts op de tweede plaats, gevolgd door Natalia Imbruglia en Regina Spector.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* Ronaldo kwam gisteren op bezoek bij dokter Martens in Brussel om zich te laten onderzoeken. Volgens onze bron zou dit echter een drogreden zijn en hoopte hij stiekem op een ontmoeting met Lily Allen. Jean Marie Pfaff had hem namelijk laten weten dat deze inderdaad sinds maandag in de studio van Radio1 woonde.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

* Er raakte shokerend nieuws bekend over Lily Allen. We kunnen dit echter niet vermelden omdat we op Radio1 grote fans zijn van Lily Allen. Voor dit nieuws verwijzen wij u door naar de kranten.

toet-bel-dring-blits-piep-tata

Tot zover het nieuws. En nu hoort u Lily Allen.

de kok, de producer, zijn regisseur en de figuranten

Voor een reclamespot hebben we 1000 (duizend) dikke Amerikanen nodig. Het mogen niet gewoon Belgische-op-Amerikanen-lijkende figuranten zijn maar het moeten échte Amerikanen zijn. Zelfs niet in België residerende Amerikanen, ze moeten effectief overgevlogen worden uit de US, waarom weet ik niet.

Op de luchthaven ga ik 1000 zwaarlijvige Amerikanen afhalen. Ik heb vijftien bussen klaar staan om hen te vervoeren. Groot is mijn verbazing bij het zien van die Amerikanen. Allemaal dragen ze lederhösen en Engelse degelijke groene vilten pantoffels afgeboord met een rood biesje, met hun intitialen en wapenschild er op geborduurd. Allemaal zwaaien ze met een Amerikaans papieren vlaggetje (Get the picture?).

Ze beweren allemaal nazaten te zijn van Kapitein Von Trapp, hun ouders en grootouders waren uitgeweken naar Amerika, gevlucht voor de nazi’s. Spontaan barsten ze in koorzang uit: “The hills are alive with the sound of music with songs they have sung for a thousand years, the hills fill my heart with the sound of music…”

In colonne worden ze met de bussen naar een soort 19de eeuws Engelse kostschool gevoerd, die we gehuurd hebben om hen in onder te brengen. Wanneer ze met 1000 tegelijk uitstappen kijkt niemand verbaasd op over hun verschijning, meer nog, niemand stelt vragen. Ze worden naar de refter gebracht (denk aan de kostschool uit “Death Poets Society, die sfeer) want ze zijn uitgehongerd.

In de keuken staan tot mijn (alweer) grote verbazing R., de grote baas van een zeer creatief bevriend productiehuis én één van zijn meest talentvolle regisseurs én prijsbeest J. met reuze kokmutsen op. Ze zijn ingehuurd om soep klaar te maken. Ze roeren moeizaam met grote soeplepels in dampende ketels van minstens een diameter van 70 cm en 1 m hoog. De ketels torenen hoog boven hun uit wanneer ze op het vuur staan, ze kunnen er met moeite in kijken. (keuken à al “Gossford Park”). R. en J. zweten als runderen. De ramen zijn aangeslagen van de damp en de temperatuur in de keuken zal de vijftig graden benaderen. Ondertussen klinkt uit de refter uit duizend kelen de volledige soundtrack van “The Sound of Music”

Een kwartier nadat de soep is opgediend, bevind ik me de toiletten (grote ruimte, lange rijen houten klapdeurtjes, witte tegeltjes, hoge plafonds…). Ineens vliegt de deur open en een tsunami van soep, uitgekieperd door de Amerikanen omdat ze ze niet te vreten vonden, overspoelt de toiletruimte. In de soep drijven tweeduizend groene pantoffels met wapenschild en initialen.

Er is geen plot aan dit verhaal. Dat heb je zo met dromen.

Lees ook hier

eindigen in schoonheid…

Ik heb eergisteren met het artikel van Jean Jacques een fenomenaal (naar mijn normen) aantal bezoekers gehad. Ik stond zelfs op zes in de top honderd hot posts van de dag! En daarbij ook nog het meest aantal reacties sinds het bestaan van deze blog.

Veel mooier dan dit kan het niet meer worden. Dus ik stop. Zoals ze zeggen dat je dat moet doen op je hoogtepunt.

Ik heb nachtmerries van Jean Jacques en Siegfried Bracke, en de ogen van Kathleen Cools. Door een hele dag nieuws te volgen over de verkiezingen en het verder verloop. Door de reacties op het artikel van Jean Jacques, hoe weinig mensen zich hier aan storen.

Ik droomde dat ik een protestmars georganiseerd had (ik of all people, die niet moet weten van massabijeenkomsten!) tegen vanalles en nog wat (tegen familiebanden in de politiek, tegen Didier Reynders, tegen senatoren van jonger dan dertig, tegen de processierupsen, tegen het hebben van een lief in de politiek, vooral als dat de zoon of de dochter is van een andere politicus of een televisieman die je kan regiseren als politica, tegen het op kieslijsten staan en verkozen worden en dan je mandaat niet opnemen). Ik had hier op deze blog een oproep gedaan voor deze “mars” maar er waren slechts drie mensen komen opdagen. (Nel natuurlijk, de andere kende ik niet, hoe zou ik ook…)

Dus voor mijn eigen welzijn en geestesgezondheid ga ik me nu terugtrekken in een Toscaans klooster en tot bezinning komen, zen, zonder internetverbinding, zonder blogwereld, zonder kranten en TV, zonder gerdernissen. Zonder Didier Reynders, ik moet het niet weten wat er gaat gebeuren in België. En daar ga ik in alle rust mijn oude dag slijten…

Grapje hoor, (o wat ben ik toch funny), ik ga morgen gewoon een weekje op vakantie en ik zal inderdaad weg van de wereld zijn. (In tegenstelling tot het gratis internet in het Weens hotel op de kamer, zal het in de gehuurde boerderij in La Douce France noppes zijn).

Ik kijk er naar uit, zeer, maar toch ook jammer, nu net mijn lezersaantal toeneemt… (met dank..) Maar vrees niet, (of net wel) ik kom terug met hopelijk veel inspiratie en verhalen!

Oja, die droom, dat was géén grapje (zie vreemd gezelschap)

op stap met wouter bos en co

Ik heb al jaren nogal wat bizarre dromen. Soms enkel begrijpelijk voor vrienden en familie, maar regelmatig verderstrekkend. Vandaar dat ik een nieuw rubriekje “dromen” toevoeg.

De laatste nieuwe:

Ik ben op stap met de Nederlandse premier Balkenende, Wouter Bos, het irritante mannetje Geert Wilders en Henri d’Udekem d’Acoz. We lopen langs gevaarlijke kliffen maar zij mogen de veilige weg nemen, ik moet daarentegen op het gladde modderbaantje aan de rand van de klif lopen op het gevaar af van elk ogenblik naar beneden te storten. Op een gegeven moment ben ik dat echter beu, ik moet me optrekken langs lianen (!) om eveneens op die veilige weg te komen; Een gevaarlijke onderneming, niemand helpt me of kijkt zelfs naar me om.

We komen aan in een Engels uitziend burgershuis. Niet te eenvoudig, maar ook niet te chique, stijl Belle Epoque. Hier gaan we samenzitten en premier Balkenende verkondigt dat ik uitgekozen ben om als “gewone” mens te luisteren naar hun uiteenzettingen . De drie Nederlanders (Henri d’ zit er maar voor spek en bonen bij) steken hun betoog af. Wanneer ze klaar zijn denk ik dat het er op zit en dat we kunnen vertrekken maar ineens springt Matthijs Van Nieuwkerk van het programma “De wereld draait door” de kamer binnen en roept: “Gerda, we wachten nu op je kritische opmerkingen en scherpe analyse”.

Is steek van wal, ik leg hen uit dat ze te ver van e mensen staan, dat het Nederlandse systeem helemaal anders in elkaar zit dan het Belgische en dat je dat dus anders moet aanpakken en nog een heel aantal dingen (als ik het zo kon uitleggen irl was ik minister). Wouter Bos zegt dat het wetenschappelijke bewezen is dat mijn beweringen over het systeem onwaar zijn en dat ze geen acht moeten slaan op mij, waarop Balkenende zegt: “Als dit de stem is van het gewone volk dan moeten we daar naar luisteren en dit voor waar aannemen, of dit nu wetenschappelijk bewezen is of niet.”

Ondertussen komt graaf Henri d’ met een paar dikgebreide paarse sokken aandraven, hij had gemerkt dat ik mijn kousen verloren had tijdens mijn klim langs de lianen (dus ik zat daar al die tijd met blote voeten). De sokken blijken echter te groot en te dik om nadien nog mijn ballerina’s (!!) te kunnen aantrekken, dus ik geef ze aan Geert Wilders met de mededeling dat hij ze nog goed zal kunnen gebruiken om vaste voet te hebben in de oppositie.