auw (herh)

Volgende reactie op mijn onderstaand blogbericht van 17 januari 2007 vond ik vandaag in mijn mailbox:

Ma chère Gerda, pense ce que tu veux, mais mois, depuis aujourd’hui, je suis la “leading lady” de la France!

Et toi?

Liberté, Égalité, Fraternité.
Vive le président et sa femme!

C.B. aka Madame Sarkozy

Tja.

17 januari 2007:

Hoe het komt dat er iets succes heeft en iets anders niet: is het marketing, media-aandacht en airplay, geluk, de juiste mensen kennen, of al deze factoren samen?

Dit kwam weer eens bij me op toen ik deze middag Carla Bruni, een voormalig fotomodel, op de radio hoorde. Wat zij doet heeft niet veel uitstaans meer met zingen, zij zingt zoals ik spreek: met veel moeite alsof ze telkens haar laatste adem aan het uitblazen is en met poliepen op de stembanden. Toch heeft ze van haar eerste CD 2 miljoen exemplaren verkocht en wordt ze gewaardeerde in het zgn. “ernstiger” circuit. In De Standaard van vandaag lees ik dan dat dit Poëzie is. “Bruni zet elf gedichten op muziek en verleidt de fan met een intimistische lezing”. Ik ben geef fan, ik vind het gewoon slecht. Het doet zelfs pijn aan mijn oren.

Waarom hebben prachtige, tot diep in je ziel snijdende stemmen zoals Chan Marchall, Feist, de zusjes van Coco Rosie, zelfs Emiliana Torrini niet het grote succes dat ze verdienen met zo een stemmen en talenten? Omdat ze toevallig niet zo in de smaak vallen bij de muziekrecensenten, bij radio- en tv- programmamakers, omdat ze ietwat eigenzinnig, tegendraads en niet mediageil zijn? Of omdat ze gewoon zo goed zijn dat iedereen die zou kunnen bijdragen tot hun bekendheid deze pareltjes helemaal voor zichzelf willen houden? (beste concert van 2006!)